Όταν το 1991 ο αρχισυντάκτης της Ρούλας Κορομηλά στον τότε «Πρωινό καφέ» έφτιαξε για πρώτη φορά τη σκαλέτα της εκπομπής, ποιος θα φανταζόταν ότι 24 χρόνια μετά, σχεδόν τίποτε δεν έχει αλλάξει. Όλα έχουν μείνει απελπιστικά ίδια και μοιάζουν σε εφιαλτικό βαθμό. Μόνο το σκηνικό, οι παρουσιαστές και η τεχνολογία άλλαξε.
Όλα αυτά τα χρονιά μια ολόκληρη γενιά μας προσπέρασε. Οι τηλεθεατές μεγάλωσαν, σπούδασαν παντρευτήκαν, όμως ο χρόνος έχει παγώσει στα πλατό των πρωινών εκπομπών (και της Ελένης που μπορεί εδώ και αρκετές σεζόν να μην είναι πρωινή, αλλά έχει σημασία αλήθεια;)
Όλο και κάποιος θα έρθει να καθίσει στο καναπέ για να του πάρουν συνέντευξη, ίσως να τραγουδήσει και λίγο στο πιάνο, κάποια κυρία θα μας πει τα ζώδια, θα δούμε λίγο γυμναστική, λίγο μόδα, κανένα παιχνίδι και εννοείται πώς κάποιος θα μας δείξει πώς μαγειρεύεται το αρνάκι φρικασέ ή η πανακότα. Απλά στις μέρες μας την κατσαρόλα δεν την ανακατεύει κάποια κυρία που θυμίζει τη μαμά μας ή τη γιαγιά μας, αλλά κάποιος όμορφος και sexy chef με τατουάζ και μούσια.
Άλλη μια τηλεοπτική χρονιά τελείωσε για τις εκπομπές που έχουν εξελίξει την τέχνη του μάρκετινγκ και των πωλήσεων σε επιστήμη και η μόνη έκπληξη, το μόνο σασπένς φέτος, ήταν η εγκυμοσύνη της Ελένης, άντε και η παρουσία του Μάρκου σε καθημερινή εκπομπή. Τα υπόλοιπα σαν τα είχαμε ξαναδεί, κάτι μας θύμιζαν.
Κι αυτό το διαρκές Déjà vu δεν έχει πλέον πλάκα, ούτε κάτι το χαριτωμένο. Τα έχεις ξαναδεί και τα έχεις ξαναζήσει όλα και όντως καταλαβαίνουμε την αγωνία των καναλιών και των παρουσιαστών που προτιμούν τη σιγουριά του δοκιμασμένου, επειδή αποδίδει. Όμως ο φόβος για το άγνωστο αφήνει απέξω ωραίες και πρωτότυπες ιδέες, φρέσκια πρόσωπα, νέες στήλες και σου αφήνει στο τέλος μια βαρεμάρα, ένα συναίσθημα “άντε να τελειώνουμε και φέτος”, σαν να είδες μόλις μια ταινία και να κλαίς για τις δύο ώρες από τη ζωή σου που έχασες.