Ειλικρινά δεν ξέρω με ποιο τρόπο και με ποιες λέξεις μπορεί κανείς να περιγράψει κομψά ή τουλάχιστον με μια στοιχειώδη ευγένεια, όλο αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μας στην έναρξη της εκπομπής Το Πρωινό.
Όλο αυτό το κιτς υπερθέαμα, το μουσικοχορευτικό ποτ- πουρί επιτυχιών που είδαμε και κυρίως ακούσαμε από τους φετινούς παρουσιαστές,με κορυφαίους φυσικά τον Γιώργο Λιάγκα και τη Φαίη Σκορδά, μοιάζει σαν να ξεπήδησε από το κεφάλι κάποιου που έχει διεστραμμένο χιούμορ.
Ένα υπερθέαμα βγαλμένο από άλλες δεκαετίες και πιθανότατα από άλλες εκπομπές. Από ‘κείνες τις χρυσές εποχές της τηλεόραση που οι παραγωγές θύμιζαν low budget ταινίες του Ινδικού κινηματογράφου, τότε που η Ρούλα Κορομηλά έβγαινε με τις τουαλέτες του Ασλάνη και κακοποιούσε μεταξύ άλλων γνωστά ελληνικά τραγούδια.
Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει αυτή η ανίερη ιδέα, ούτε ξέρω γιατί οι συντελεστές την θεώρησαν τόσο καλή που αποφάσισαν να την πραγματοποιήσουν. Ξέρω όμως την αμηχανία που ένιωσαν κάποιοι συνεργάτες και είδα και την ντροπή στα μάτια τους, που δεν μπορούσαν να γλυτώσουν από αυτή την μαρτυρική και φριχτή δοκιμασία.
Το καταλαβαίνω πώς αυτές τις εποχές που ζούμε δεν μπορείς εύκολα να πεις όχι σε μια δουλειά επειδή δεν συμφωνείς με την αισθητική ή ντρέπεσαι να κάνεις τον καρνάβαλο, αλλά ειλικρινά υπάρχει και ένα όριο… και πόσες φορές να κάνεις το κορόιδο ότι δήθεν δεν το βλέπεις.
Το βλέπεις και για κακή σου τύχη δεν μπορείς να το προσπεράσεις, γιατί αυτό που είδαμε εμείς στην έναρξη, ούτε έξυπνο ήταν, ούτε αρκετά trash (δυστυχώς), ούτε διασκεδαστικό. Ήταν ένα κακόγουστος και ανεκδιήγητο σκετσάκι.