Είναι κλισέ αυτές οι γιορτές. Λουλούδια, καρδούλες, τσιτάτα και πολύς Πάολο Κοέλιο. Εντάξει, δεν είναι κακό να βρίσκουμε λόγους να γιορτάζουμε κάθε μέρα κάτι και δεν είναι και καθόλου κακό να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον ότι μπορούμε να κάνουμε και κάποια πράγματα χαρούμενα και αισιόδοξα, την ώρα που στην Ευρώπη σκέφτονται να μας κλείσουν τα σύνορα καταδικάζοντάς μας να ζούμε σε μια ηλιόλουστη ποντικοφωλιά.
Η Ημέρα της Γυναίκας λοιπόν είναι άλλη μία τέτοια μέρα, παρόλο που για να είμαστε δίκαιοι έχει την ιστορική της σημασία. Αφού λοιπόν ανταλλάξαμε ευχές και λουλούδια μεταξύ μας και αφού αποθεώσαμε η μία την άλλη στο facebook, ας μιλήσουμε σοβαρά. Να δούμε ποιες είμαστε, αν παραμείναμε ίδιες έπειτα απ’ όλα αυτά που συνέβησαν στις ζωές μας κι αν τελικά ο κόσμος μάς δικαίωσε ή ακόμα πρέπει να καίμε τα σουτιέν μας κάθε μέρα.
Ίδιες δεν είμαστε. Το αντίθετο θα έλεγα. Είμαστε διαφορετικές και μ’ έναν εντελώς δυσάρεστο τρόπο θα έλεγα ότι γίναμε καλύτερες. Η κρίση νομίζω ότι έβγαλε και από αυτές που φαίνονταν αδύναμες τον πιο δυναμικό και διεκδικητικό τους εαυτό και απ’ ό,τι αποδείχτηκε η επιβίωση δεν είναι τυχαία ουσιαστικό θηλυκού γένους.
Εκτίμησα πολλές γυναίκες αυτά τα τελευταία χρόνια. Πολλές. Τις είδα να σώζουν οικογένειες, σπίτια, επιχειρήσεις, αξιοπρέπειες. Τις άκουσα να κλαίνε κρυφά, αλλά στα φανερά να είναι πάντα χαμογελαστές και χαρούμενες και στο «σπίτι όλα καλά».
Ναι, είμαστε εμείς που θα σου πούμε την ηλικία μας ψιθυριστά, που θα καθίσουμε ώρες ολόκληρες μπροστά στη φωτογραφία μιας ακριβής τσάντας, που θα κλάψουμε με μια σκηνή σε μια ταινία. Είμαστε εμείς οι ίδιες όμως που δεν βλέπουμε και κανένα εμπόδιο στον δρόμο μας, απλώς γιατί κανένα εμπόδιο δεν είναι αρκετό για να μας σταματήσει. Εμείς που όταν βάλουμε κάτι στο μυαλό μας θα το καταφέρουμε, ο κόσμος να χαλάσει.
Και το αποδεικνύουμε κάθε μέρα και τώρα που στ’ αλήθεια χάλασε. Και ας μας αδικούν συχνά. Χρόνια πολλά για την Ημέρα της γυναίκας.