Αν έχεις γεννηθεί μετά το 2001, ο κόσμος σου περιλαμβάνει μια σειρά από λογικοφανείς απαγορεύσεις. Στα αεροδρόμια σε ψάχνουν εξονυχιστικά, βάζεις τις κρέμες σου σε ειδικά σακουλάκια, δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου πριν από τον έλεγχο των αποσκευών το μπουκαλάκι με το νερό σου, μπορείς ωστόσο να αγοράσεις όσες κολόνιες θέλεις από τα αφορολόγητα, στον έλεγχο εισόδου σε αναγκάζουν να βγάζεις τα παπούτσια σου, αν ταξιδεύεις στο εξωτερικό ξέρεις ότι σε κάθε γωνία της κατά τ’ άλλα ωραίας, καθαρής και ιστορικής πόλης που επισκέπτεσαι υπάρχουν κάμερες που σε παρακολουθούν και σε καταγράφουν, πού και πού πετάνε ελικόπτερα πάνω από το κεφάλι σου και διάφορα άλλα που αν έχεις γεννηθεί πριν από το 2001 αναγκάστηκες να υποστείς γιατί σου επέβαλαν ότι η ασφάλεια είναι πάνω από την ιδιωτικότητα και ότι κάποιες φορές ίσως πρέπει να σου φέρονται σαν να είσαι πιθανός τρομοκράτης γιατί μπορεί στην ίδια σειρά με σένα να είναι στ’ αλήθεια ένας πραγματικός τρομοκράτης.
Σε έπεισαν ακόμη ότι όσο υφίστασαι όλους αυτούς τους ελέγχους τότε ο κίνδυνος να πέσεις θύμα τρομοκρατίας μειώνεται και ο κόσμος έχει πολλές πιθανότητες να ξαναγίνει ο παράδεισος που κάποτε ήταν. Μα, τι ψέματα. Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ παράδεισος κι ένα σωρό πόλεμοι το αποδεικνύουν, ενώ ως γνωστόν αυτά που χάνεις δεν πρόκειται να τα ξαναβρείς ποτέ.
Δεν ξέρω πια τι είναι πιο τρομακτικό και αν υπάρχει κάποια μονάδα μέτρησης τρομακτικότητας στη γενικευμένη τρομοκρατία στην οποία ζούμε από τότε που έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι και μαζί κατέρρευσε και όποια υποτιθέμενη ανεμελιά είχαμε κατακτήσει, τουλάχιστον αν ζούσαμε απ’ αυτή την πλευρά της Γης που δεν μαστίζεται από συνεχείς πολέμους, ή εμφυλίους, ή πείνα. Είναι πιο τρομακτική η ίδια η τρομοκρατική επίθεση, οι νεκροί και το αίμα αθώων ανθρώπων που σκορπάει σε κάθε γωνιά της Ευρώπης ή η νέα κατάσταση πραγμάτων που δημιουργεί και οι νέες συνθήκες ζωής που διαμορφώνονται κάθε φορά που ο ISIS ή όποιος άλλος αποφασίζει να κάνει πράξη το μίσος; Πόσο τρομακτικό είναι το γεγονός ότι ο ίδιος ο φόβος της τρομοκρατίας είναι πια η κανονική μας ζωή; Ο κίνδυνος να αρχίσουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί με φόβο; Να βλέπουμε γύρω μας παντού εχθρούς; Να φοβόμαστε να ταξιδέψουμε, να επικοινωνήσουμε; Να κινδυνεύουμε να ζήσουμε σε ένα ευρωπαϊκό φρούριο που θα μας υπόσχεται μια ασφάλεια που ποτέ δεν θα υπάρξει και απλώς θα κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους σε ύποπτους και φιλειρηνικούς με βάση τη φυλή, τη θρησκεία ή ακόμη και τη φιλοσοφία.
Πόσο κανονικός μπορεί να είναι αυτός ο κόσμος που άνθρωποι χαιρετάνε το πρωί τους δικούς τους για να πάνε στη δουλειά και ανατινάζονται από άλλους ανθρώπους που τους μισούν χωρίς να φταίνε; Πόσο μακριά μπορεί να πάει η επιστήμη, οι τέχνες, η φιλοσοφία, η πολιτική, ακόμη και οι κοινωνικοί αγώνες για την ισότητα και τη δημοκρατία, όταν πάνω από τα κεφάλια όλων υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανιστεί κάποιος φανατικός, αποφασισμένος να πεθάνει και να πάρει μαζί του και όσους ακόμη αθώους μπορεί, και όταν με αυτήν την απειλή άλλοι πονηροί θα κλέψουν όση αθωότητα έχει απομείνει ζητώντας ακόμη πιο σκληρά μέτρα ασφάλειας και κλειστά σύνορα που θα προστατέψουν την ομοιογένεια του κάθε ευρωπαϊκού έθνους.
Και εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Είμαστε υποχρεωμένοι να το πάρουμε απόφαση ότι έτσι θα είναι ο κόσμος από δω και πέρα; Αλήθεια, έτσι θα είναι ο κόσμος από δω και πέρα;