Όχι πώς δεν το ξέραμε, μια χαρά το ξέραμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζει να μας ξαφνιάζει κάθε φορά που το συνειδητοποιούμε.
Ο κόσμος της τηλεόρασης -ή τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι του- παραμένει ένα ανεξερεύνητο πεδίο ανοησίας που σοκάρει ακόμη και τους πιο ανθεκτικούς. Η τηλεόραση και οι ειδικά οι καθημερινές της εκπομπές που πρέπει να καλύψουν ατέλειωτες ώρες ζωντανού προγράμματος, εξακολουθεί και είναι το βασίλειο της σαχλαμάρας, το οικόπεδο όπου οποιοσδήποτε μπορεί να πει οτιδήποτε με μεγάλη ευκολία και χωρίς εξηγήσεις και συγνώμες.
Με μόλις δύο-τρεις μέρες εντατικής παρακολούθησης ειδικά τώρα στις γιορτές, μπορεί κανείς να πει με ασφάλεια ότι εξακολουθούμε και ζούμε εποχές που κυριαρχεί το μεγαλείο της μπουρδολογίας.
Τίποτε δεν άλλαξε η κρίση μη γελιόμαστε. Αυτά που λέγαμε ότι τάχα μου θα ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο από τους ερασιτέχνες, τα ψώνια, τους άσχετους και τα τέρατα που ακούγαμε για χρόνια στην TV, τελικά ήταν μόνον λόγια που τα πήρε ο αέρας και ο τηλεοπτικός και ο κανονικός αέρας.
Τι ακούσαμε λοιπόν αυτές τις μέρες και τι έκανε τα αφτιά μας να πονέσουν; Από τη φρέσκια σοδιά της κουλαμάρας έχουμε και λέμε: Ακούσαμε ότι Πέτρος Γαϊτάνος θεωρεί την ομοφυλοφιλία αμαρτία και ότι η εγκράτεια και η παρθενία είναι ζηλευτά στοιχεία που μέσα στους αιώνες είναι σημαίες για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Ακούσαμε τον Δημήτρη Αλεξάνδρου και μετά τον Κώστα Φραγκολιά να παραδέχονται ότι ναι, τόλμησαν και έκαναν σχέση με κορίτσια που είχαν κοιλίτσα ή παραπανήσια κιλά και ακούσαμε και τον Θέμη Γεωργαντά να σχολιάζει με τη Σάσα Σταμάτη τα προσόντα κάποιου διάσημου και όταν λέμε προσόντα, εννοούμε αυτά που καταλάβατε, τα ανατομικά.
Δεν λέω, είναι ωραίο να μπορεί να λέει κάποιος με ειλικρινά ό,τι θέλει και να μην υπάρχει λογοκρισία ή κάποιος/κάτι που να του απαγορεύει να μιλά. Όμως είναι ακόμη πιο ωραίο αυτός που μιλά να έχει επίγνωση όσων λέει. Να γνωρίζει ότι τα λόγια του μπορεί να προσβάλουν, να πληγώσουν, να στεναχωρήσουν ανθρώπους.
Επίσης κατανοώ τα γούστα κάποιων όπως και το ότι έχουν δικαίωμα να εκφέρουν την προσωπική τους άποψή, αρκεί να μην την βαφτίσουν κρίση ειλικρίνειας. Γιατί όχι, δεν είναι ειλικρίνεια όταν λες αυτό που σκέφτεσαι όσο σκληρό και αν είναι. Δεν συνιστά ειλικρίνεια να λες αβίαστα τη γνώμη σου και ότι σου κατέβει στο κεφάλι, ειδικά όταν στοχοποιείς και προσβάλεις.
Όταν μιλάς για τα κορίτσια με κοιλίτσα σαν να’ ναι σφαχτάρια στο τσιγκέλι, μάλλον ξεχνάς ότι αυτά τα κορίτσια δεν είναι κάποια αφηρημένη έννοια. Είναι άνθρωποι με ονοματεπώνυμο που ξαφνικά κάποιος τους βάζει σε μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή κατηγορία, επειδή έχουν κιλά.
Επίσης όταν σχολιάζεις αν κάποιος την έχει μεγάλη ή μικρή, τι κουβαλάει μέσα στο εσώρουχό του ή αν τα έφτιαξε με κάποιο ομόφυλό του, δεν είναι καμία κρίση ειλικρίνειας που δικαιούσαι να την εκφέρει παρουσιαστής ή καλεσμένος. Είναι μια σαχλαμάρα και καθαρή βλακεία.
Ειλικρίνεια με περίσκεψη έλεγε ο Κομφούκιος και συνιστούσε: “Καλό είναι να είσαι ευθύς, όμως η αλήθεια πρέπει να λέγεται προσεκτικά, με σεβασμό και ευαισθησία”. Ή για να το πω πιο απλά η κακογλωσσιά είναι η ειλικρίνεια των κακών ανθρώπων!